تکرار اتفاقات تلخ آتلانتا برای کشتی فرنگی ایران در بلگراد؛ تیمی که از درون ضربه خورد

تیم ملی کشتی فرنگی سال گذشته با 4 مدال طلای میثم دلخانی، محمدرضا گرایی، محمدهادی ساروی و علی‌اکبر یوسفی و 2 برنز محمدعلی گرایی و پژمان پشتام به کار خود در مسابقات جهانی اسلو خاتمه داد.

پیش‌بینی این بود که با توجه به غیبت دو تیم روسیه و بلاروس در مسابقات جهانی امسال و اینکه تیم ایران سال گذشته با فاصله‌ای اندک نسبت به روسیه، به عنوان نایب‌قهرمانی جهان رضایت داد، امسال این تیم در غیاب قهرمان، در جایگاه اولی قرار بگیرد، اتفاقی که نه تنها رخ نداد، بلکه تیم کشورمان حتی دستش به سکو و مدال طلا هم نرسید.

این تیم با 2 نقره محمدرضا گرایی و امین میرزازاده و برنز محمدهادی ساروی به کار خود خاتمه داد و این در شرایطی بود که به نظر می‌رسید با تیمی که در اختیار داریم و همه مدعی مدال هستند با شرایط بهتری مسابقات را تمام کنیم.

مسابقات بلگراد که شروع شد، وجه مشترک غالب کشتی‌گیران ایران، شرایطِ بد روحی و بدنی آنها بود. بیش‌تمرینی یا تمرین نامناسب و کم، چیزی است که کشتی‌گیران در موردش بهتر می‌توانند صحبت کنند، اما مسئله مهم‌تر بدن‌های سنگین، روح و روان ناآماده آنها بر روی تشک بود.

آن چیزی که بعد از بلگراد با آن مواجه شدیم، رابطه سرد و سنگین کادرفنی و کشتی‌گیران بوده است، درواقع هم در میان کادرفنی اختلافاتی وجود داشته و هم در میان کشتی‌گیران چند دستگی.

تیمِ خوبِ فرنگی که پیش از اعزام به بلگراد از دید کارشناسان در همه اوزان شانس کسب مدال و رسیدن به قهرمانی تیمی را داشت، درواقع نه روی تشک بلگراد و نه از حریفان، بلکه از درون شکست خورد و نتوانست هرگز درصدی از آن چیزی باشد که انتظارش را داشتیم.

منصور برزگر همیشه با حسرت از تیم پرستاره‌اش می‌گوید که شانس قهرمانی المپیک را داشت اما به خاطر چنددستگی و فضای بد ایجاد شده در تیم، در آتلانتا با حداقل مدال به کار خود خاتمه داد.

در بلگراد هم چیزی شبیه به همان تیم آتلانتا و اختلافات اسفبار بین اعضای تیم اتفاق افتاد که این بار در رشته کشتی فرنگی از تیمی که می‌توانستیم چندین طلا بگیریم، بدون طلا و سکو کار را تمام کردیم.

انتهای پیام/